Του Δημήτρη Δέμου
Είναι επιρρεπής η ταλανιζόμενη από την κρίση ελληνική κοινωνία στο να εισάγει διαιρετικές τομές όπως «καλός-κακός», «έχων-μη έχων» και οι οποίες είναι συχνά τόσο απλουστευτικές όσο και τα πλέον κλασικά και συχνά στερεότυπα. Ο επιχειρηματικός κόσμος βρίσκεται συχνά στο στόχαστρο –ειδικά εκπρόσωποί του που εμφανίζουν αξιοσημείωτα σταθερή παρουσία και συχνά, επιτυχή δραστηριότητα– και δέχεται κατηγορίες για «ενδιαφέρον μόνο για κερδοφορία», για «συσσώρευση πλούτου μέσα από την εκμετάλλευση της υπεραξίας», ενώ βλέπει να επικολλάται άκριτα πάνω του η σύνθετη ετικέτα του «κακού έχοντος». Το πρόβλημα αναδύεται όταν συνειδητοποιούμε ότι τέτοιου είδους κρίσεις, σε πολλές περιπτώσεις, δεν είναι μόνο απλουστευτικές, αλλά κυρίως, αναληθείς. Ειδικότερα στην περίπτωση της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας, καταλήγουν να είναι επικίνδυνες.
Είναι επιρρεπής η ταλανιζόμενη από την κρίση ελληνική κοινωνία στο να εισάγει διαιρετικές τομές όπως «καλός-κακός», «έχων-μη έχων» και οι οποίες είναι συχνά τόσο απλουστευτικές όσο και τα πλέον κλασικά και συχνά στερεότυπα. Ο επιχειρηματικός κόσμος βρίσκεται συχνά στο στόχαστρο –ειδικά εκπρόσωποί του που εμφανίζουν αξιοσημείωτα σταθερή παρουσία και συχνά, επιτυχή δραστηριότητα– και δέχεται κατηγορίες για «ενδιαφέρον μόνο για κερδοφορία», για «συσσώρευση πλούτου μέσα από την εκμετάλλευση της υπεραξίας», ενώ βλέπει να επικολλάται άκριτα πάνω του η σύνθετη ετικέτα του «κακού έχοντος». Το πρόβλημα αναδύεται όταν συνειδητοποιούμε ότι τέτοιου είδους κρίσεις, σε πολλές περιπτώσεις, δεν είναι μόνο απλουστευτικές, αλλά κυρίως, αναληθείς. Ειδικότερα στην περίπτωση της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας, καταλήγουν να είναι επικίνδυνες.