Του Δημήτρη Δέμου
Είναι επιρρεπής η ταλανιζόμενη από την κρίση ελληνική κοινωνία στο να εισάγει διαιρετικές τομές όπως «καλός-κακός», «έχων-μη έχων» και οι οποίες είναι συχνά τόσο απλουστευτικές όσο και τα πλέον κλασικά και συχνά στερεότυπα. Ο επιχειρηματικός κόσμος βρίσκεται συχνά στο στόχαστρο –ειδικά εκπρόσωποί του που εμφανίζουν αξιοσημείωτα σταθερή παρουσία και συχνά, επιτυχή δραστηριότητα– και δέχεται κατηγορίες για «ενδιαφέρον μόνο για κερδοφορία», για «συσσώρευση πλούτου μέσα από την εκμετάλλευση της υπεραξίας», ενώ βλέπει να επικολλάται άκριτα πάνω του η σύνθετη ετικέτα του «κακού έχοντος». Το πρόβλημα αναδύεται όταν συνειδητοποιούμε ότι τέτοιου είδους κρίσεις, σε πολλές περιπτώσεις, δεν είναι μόνο απλουστευτικές, αλλά κυρίως, αναληθείς. Ειδικότερα στην περίπτωση της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας, καταλήγουν να είναι επικίνδυνες.
Είναι επιρρεπής η ταλανιζόμενη από την κρίση ελληνική κοινωνία στο να εισάγει διαιρετικές τομές όπως «καλός-κακός», «έχων-μη έχων» και οι οποίες είναι συχνά τόσο απλουστευτικές όσο και τα πλέον κλασικά και συχνά στερεότυπα. Ο επιχειρηματικός κόσμος βρίσκεται συχνά στο στόχαστρο –ειδικά εκπρόσωποί του που εμφανίζουν αξιοσημείωτα σταθερή παρουσία και συχνά, επιτυχή δραστηριότητα– και δέχεται κατηγορίες για «ενδιαφέρον μόνο για κερδοφορία», για «συσσώρευση πλούτου μέσα από την εκμετάλλευση της υπεραξίας», ενώ βλέπει να επικολλάται άκριτα πάνω του η σύνθετη ετικέτα του «κακού έχοντος». Το πρόβλημα αναδύεται όταν συνειδητοποιούμε ότι τέτοιου είδους κρίσεις, σε πολλές περιπτώσεις, δεν είναι μόνο απλουστευτικές, αλλά κυρίως, αναληθείς. Ειδικότερα στην περίπτωση της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας, καταλήγουν να είναι επικίνδυνες.
Το επικίνδυνο της υπόθεσης έγκειται στο ότι οι εν λόγω κρίσεις συμβάλλουν στη στοχοποίηση της εγχώριας φαρμακοβιομηχανίας και στην απομόνωσή της από τη γενικότερη πραγματικότητα. Βέβαια, η παραγωγή αυτής της λογικής δεν λαμβάνει υπόψη δύο αποφασιστικής σημασίας διαστάσεις οι οποίες αποτελούν πλέον γεγονότα που διαψεύδουν τις παραπάνω απλουστεύσεις. Κατ΄ αρχάς, αναφερόμαστε στην κατάσταση ασφυξίας στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική φαρμακοβιομηχανία λόγω της αναστολής των πληρωμών από τον ΕΟΠΥΥ και τα δημόσια νοσοκομεία. Επιπλέον, η έκθεσή της στα ομόλογα που δόθηκαν για την αποπληρωμή των χρεών των δημόσιων νοσοκομείων, τα οποία έχουν ενταχθεί στο PSI+, φέρνει την εγχώρια φαρμακοβιομηχανία όλο και πιο κοντά στο χείλος του γκρεμού. Παράλληλα, είναι απαραίτητο να λάβουμε υπόψη ότι όλο αυτό το χρονικό διάστημα η φαρμακοβιομηχανία κινείται σχεδόν αποκλειστικά βασισμένη σε ίδια κεφάλαια, τα οποία προορίζονται κυρίως για την αποπληρωμή των προμηθευτών πρώτων υλών –δεδομένου ότι ο τραπεζικός δανεισμός έχει, πλέον, στερέψει– ενώ δεν θα πρέπει να παραλείψουμε το ότι λειτουργεί με μια από τις πλέον χαλαρές πιστωτικές πολιτικές στην εφοδιαστική αλυσίδα του φαρμάκου.
Επιπρόσθετα, ο απλουστευτικός χαρακτήρας των κρίσεων που αναφέραμε τείνει να παραβλέπει ή να υποτιμά την αναπτυξιακή διάσταση της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας και, ακόμα κρισιμότερο, την πιθανή εκμετάλλευση της δυναμικής της ως μοχλού εξόδου από την κρίση. Πιο συγκεκριμένα, ο «αναδυόμενος αστέρας» της οικονομικής ζωής της χώρας –τίτλο που απέδωσε η ανεξάρτητη μελέτη Mc Kinsey στην ελληνική φαρμακοβιομηχανία– με τις 20 και πλέον παραγωγικές μονάδες και τις 8.500 θέσεις εργαζομένων, παράγει ελληνικά φάρμακα υψηλών προδιαγραφών και τέτοιας ποικιλίας, που κάνει την αυτάρκεια της χώρας σε φάρμακα να μην μοιάζει καθόλου μακρινή. Είναι απορίας άξιο πώς ένα κομβικής σημασίας δεδομένο σαν κι αυτό δεν ευαισθητοποιεί την ελληνική πολιτεία στην παρούσα φάση. Η δυναμική παρουσία της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας αποτελεί σαφή εγγύηση για την αναστολή, αν όχι την οριστική διακοπή, του φαύλου κύκλου της εξάρτησης από τις εισαγωγές σε φάρμακα. Η εγχώρια φαρμακοβιομηχανία παράγει ποιοτικό ελληνικό φάρμακο (πρωτότυπο και ουσιωδώς όμοιο) και δημιουργεί ένα άκρως ανταγωνιστικό και συνεχώς ανανεούμενο απόθεμα ελληνικής τεχνογνωσίας. Με αυτόν τον τρόπο, αποτελεί ένα λαμπρό παράδειγμα για κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα που θέλει να στρατευτεί στην πρόκληση της διακοπής της εξάρτησης της χώρας από τα εισαγόμενα είδη, στην ανάδειξη ποιοτικών και ανταγωνιστικών ελληνικών προϊόντων και στην ανατολή της ελπίδας για σταδιακή έξοδο από τη ζοφερή πραγματικότητα που βιώνουμε.
Συνεπώς, ο κίνδυνος που κρύβουν οι διαιρετικές τομές που αναφέραμε είναι ότι όχι μόνο συσκοτίζουν την πραγματικότητα, αλλά –και το κυριότερο– ακυρώνουν τη δυνατότητα συστράτευσης και συλλογικής δράσης. Η ελληνική φαρμακοβιομηχανία ουδέποτε στην ιστορία της αναδιπλώθηκε στον εαυτό της. Αντίθετα, υπήρξε πάντα στο πλευρό της χώρας και μοιραζόταν τη μοίρα της σε θυελλώδεις ιστορικούς καιρούς (εμπόλεμες καταστάσεις με επιτάξεις παραγωγικών μονάδων), μένοντας αφοσιωμένη στον κοινωνικό της ρόλο: στην αδιάλειπτη στήριξη των Ελλήνων γιατρών και ασθενών με την ίδια πάντα αξιοπιστία, ευαισθησία και ιδιαίτερα τονισμένο αίσθημα ευθύνης. Η χώρα έχει περιέλθει, πλέον, σε μια από τις δυσκολότερες φάσεις της νεότερης ιστορίας της και η συγκυρία αυτή πλήττει με ποικίλους τρόπους πολίτες, φορείς, επιχειρήσεις. Πέραν όμως του ότι μας πλήττει όλους, αυτό που είναι εντελώς απαραίτητο να συγκρατήσουμε είναι ότι μας χρειάζεται όλους. Πόσω μάλλον αυτούς που μπορούν όχι μόνο να προτείνουν βιώσιμες λύσεις για την ανατροπή της σημερινής πραγματικότητας, αλλά επιπλέον, έχουν τη γνώση και την πείρα να τις υλοποιήσουν.
* Ο κ. Δημήτρης Δέμος είναι Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Φαρμακοβιομηχανίας
Πηγή:www.capital.gr