Προς τον
Αξιότιμο
κ. Άρη Πορτοσάλτε
Δ/ντή Ραδιοφωνικού Σταθμού SKAI
Χαλάνδρι, 2 Μαρτίου 2012
Αγαπητέ κύριε Πορτοσάλτε,
Σας άκουσα το πρωί, 2 Μαρτίου 2012, που συζητούσατε με τον
κ. Πατούλη για φάρμακα
και βιοισοδυναμία και ίσως βοηθήσω να γίνει το θέμα πιο κατανοητό.
Στην συζήτηση σας είπατε ότι με την συνταγογράφιση με δραστική
ουσία μεταφέρεται η
απόφαση & ευθύνη για την θεραπεία του ασθενή από τον ιατρό
στον φαρμακοποιό. Δεν
είναι έτσι, ούτε ο ιατρός ούτε ο φαρμακοποιός έχουν ευθύνη
για την απόφαση του ποιού
σκευάσματος θα πάρει ο ασθενής. Κάθε φορά που πάει ο ασθενής
(με λοίμωξη, διαβήτη,
υπέρταση, χοληστερίνη, σχιζοφρένια, κλπ) στο φαρμακείο θα του
δίνεται το φθηνότερο.
Την απόφαση και ευθύνη θα έχει το Ελληνικό κράτος που το επιβάλλει.
Για να θεωρηθεί κάποιο γενόσημο/αντίγραφο φάρμακο βιοισοδύναμο
με το πρωτότυπο
πρέπει να το αποδείξει με μελέτη βιοισοδυναμίας. Τα επιτρεπτά
όρια για να θεωρηθεί
βιοισοδύναμο από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Φαρμάκων είναι
80% έως 125% (δείτε το
συνημμένο αρχείο:
http://www.ema.europa.eu/docs/en_GB/document_library/Scientific_guideline/2010/01/W
C500070039.pdf (Σελίδα 15, πρώτη παράγραφος «Acceptance Limits»).
Δηλαδή, εάν το πρωτότυπο, που γράφει 100mg στο κουτί, έχει
κλινική διαθεσιμότητα 100,
τότε το εγκεκριμένο γενόσημο/αντίγραφο του, που γράφει
100mg στο κουτί, μπορεί να έχει
κλινική διαθεσιμότητα από 80 έως 125.
Φανταστείτε λοιπόν: